Πάμε στα δύσκολα

Ύστερα λοιπόν από τον αποσυντονισμό που προκλήθηκε από:
1. Τις γιορτές του Πάσχα,
2. Μια δυνητικά επικίνδυνη περιπέτεια υγείας με ανώδυνο και αίσιο τέλος ευτυχώς,
3. Ένα προγραμματισμένο από καιρό πολυήμερο ταξίδι με ποδήλατο,

είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω ότι το σκάφος συνεχίζεται με την ολοκλήρωση του δεύτερου υαλοϋφάσματος και με ένα ακόμα (ίσως το τελευταίο) τρίψιμο του εξωτερικού της γάστρας.

Είναι αλήθεια ότι πριν από κάθε καλό τρίψιμο εφευρίσκω διάφορες δικαιολογίες για να το αναβάλλω από αύριο σε αύριο, ώσπου περνάει κανένα δεκαήμερο απραξίας μέχρι να πάρω τελικά την απόφαση να τρίψω. Οι λόγοι πιστεύω ότι είναι προφανείς και δεν χρειάζεται να τους (ξανα)αναφέρω, ούτε να (ξανα)ανεβάσω κάποια φωτογραφία με τον σκονισμένο εαυτό μου πίσω από τη μάσκα. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω, αλλά νομίζω ότι από τις πέντε κύριες εργασίες κατασκευής του σκάφους, οι τέσσερις συνοψίζονται στην τριάδα των εξής δύο: ΤΡΙΨΙΜΟ.

Έχουν τελειώσει πλέον οι προδιαγεγραμμένες και επαναλαμβανόμενες εργασίες που μπορούμε να πούμε ότι ήταν κάτι σαν τυφλοσούρτης. Από 'δω και πέρα τα πράγματα είναι κρίσιμα. Θα πρέπει να συνεχίσω με την κατασκευή του εξωτερικού τμήματος του ποδοστάματος και ενός τμήματος της εξωτερικής καρίνας, πριν περάσω στη δύσκολη διαδικασία του να βγάλω έξω και να γυρίσω το σκάφος από την καλή.

Πρώτα όμως θα πρέπει να προμηθευτώ λίγη ξυλεία ιρόκο.

Επικαλύψεις κομματιών υαλοϋφάσματος

Για να μη διακόπτεται η συνέχεια του υαλοϋφάσματος, φροντίζω ώστε το κάθε κομμάτι να επικαλύπτει το διπλανό του κατά 10 εκατοστά περίπου. Για το λόγο αυτό τρίβω στις άκρες του αρχικού κομματιού μια λωρίδα 10 εκατοστών, δημιουργώντας "ράμπα", ώστε το πάχος του υφάσματος να σβήνει ομαλά. Το διπλανό κομμάτι θα έρθει να καλύψει αυτή την επικλινή λωρίδα. Με αυτόν τον τρόπο, όταν στο τέλος τριφτεί ολόκληρο το σκάφος, η συνέχεια του υαλοϋφάσματος δεν θα διακοπεί.

Η άκρη ενός κομματιού πριν και μετά το τρίψιμο φαίνεται στις δύο φωτογραφίες, ενώ η ανάγκη για δημιουργία ράμπας επεξηγείται σχηματικά λίγο πιο κάτω 

Εφαρμογή 2ου υαλοϋφάσματος

Το υαλοΰφασμα που εφαρμόζεται στο σκάφος είναι πλεκτό τύπου "woven roving" των 320gr/m² με ύφανση σε ποσοστό 50% κατά X και 50% κατά Y. Το συγκεκριμένο τόπι έχει πλάτος 120cm και έχει αναρτηθεί σε ένα βολικό σημείο, για εύκολο χειρισμό.

Στην παρακάτω εικόνα φαίνεται σχηματικά ο τρόπος τοποθέτησης των διαφόρων κομματιών του υφάσματος. Με πράσινο χρώμα είναι τα κομμάτια που έχουν ήδη τοποθετηθεί στο πρώτο στρώμα (στο σχήμα δείχνονται μόνο 4 διαδοχικά κομμάτια). Τα διαδοχικά κομμάτια αλληλοεπικαλύπτονται στα σημεία που φαίνονται με πιο έντονο πράσινο. Το πρώτο στρώμα έχει καλύψει ολόκληρο το σκάφος από κουπαστή σε κουπαστή. Το δεύτερο στρώμα (δείχνεται μόνο 1 κομμάτι ύφασμα στο σχήμα με κόκκινο χρώμα) τοποθετείται τώρα μόνο κάτω από την ίσαλο (μπλε γραμμή).

 

Η ποσότητα της ρητίνης που απαιτείται για τον εμποτισμό του υαλοϋφάσματος είναι περίπου ίση με το βάρος του υφάσματος, δηλαδή για το κομμάτι της φωτογραφίας που είναι περίπου 2,50 τετραγωνικά χρειάζονται περίπου 2,50m² x 320gr/m² = 800gr συνολικά (ρητίνη + σκληρυντής). Επειδή η αντίδραση σκλήρυνσης είναι εξώθερμη, δεν φτιάχνω όλο το μείγμα μονομιάς, διότι κινδυνεύει να ζεσταθεί και να πήξει αμέσως. Το φτιάχνω σε δόσεις των 300gr περίπου σε ένα κεσεδάκι από γιαούρτι. Για την τήρηση των αναλογιών χρησιμοποιώ μια ψηφιακή ζυγαριά κουζίνας (όχι την ζυγαριά της κουζίνας) και έχω φτιάξει ένα μικρό excel-άκι για να μην κάνω λάθος στις πράξεις.

Για τον εμποτισμό του υφάσματος  χρησιμοποιώ δυο ρολάκια, το ένα με μοχέρ και το άλλο αλουμινένιο με δόντια. Με το μοχέρ απλώνω πρώτα τη ρητίνη στο πανί ομοιόμορφα. Δεν επικεντρώνομαι σε ένα σημείο, αλλά προσπαθώ να απλώσω όλο το κεσεδάκι γρήγορα σε μεγάλη επιφάνεια. Σε σημεία που τυχόν δεν έχουν εμποτιστεί καλά, ή όπου φαίνονται φυσαλίδες, θα επανέλθω σε λίγο. Αφού αδειάσει όλο το κεσεδάκι και απλωθεί η ρητίνη με το μοχέρ, "δουλεύω" την επιφάνεια με το αλουμινένιο ρολάκι, έτσι ώστε 1) να φύγουν οι φυσαλίδες, 2) να εμποτιστεί καλά και να "εξαφανιστεί" το υαλοΰφασμα, 3) να εμποτιστούν οι κηλίδες που είναι ακόμα άσπρες και 4) θέλουμε το υαλοΰφασμα να μην "κολυμπάει" στη ρητίνη, αλλά να πατηθεί και να εφάπτεται στην επιφάνεια, και επίσης να μοιάζει στεγνό αλλά να μην είναι άσπρο. Καθώς πατιέται το σύστημα με τα δοντάκια, ξεχειλίζουν κάποιες μικροποσότητες ρητίνης πάνω από το ύφασμα. Αυτές τις μεταφέρω παραδίπλα με το μοχέρ, και συνεχίζω. Μόλις ολοκληρωθεί η προηγούμενη διαδικασία για το ένα κεσεδάκι, ξαναφτιάχνω μείγμα και επαναλαμβάνω τα ίδια, μέχρις ότου εμποτιστεί ολόκληρο το κομμάτι του υαλοϋφάσματος.

Η ρητίνη μπορεί να "δουλευτεί" χωρίς πρόβλημα για περίπου μισή ώρα ή το πολύ τρία τέταρτα. Έπειτα αρχίζει να πήζει, αλλά είναι ακόμα σε υγρή μορφή: όταν ακουμπήσεις λερώνεσαι. Στις 5 - 7 ώρες αρχίζει να στερεοποιείται και όταν ακουμπήσεις κολλάει. Σε αυτό ακριβώς το χρονικό διάστημα, όταν δηλαδή η ρητίνη "κολλάει", φτιάχνω λίγο μείγμα ακόμη και με ένα πινέλο περνάω ένα χέρι στην επιφάνεια για να γεμίσουν οι τρυπούλες που σχηματίζει η ύφανση του πανιού (βλέπε εικόνα). Με αυτόν τον τρόπο, όταν αργότερα τρίψω την επιφάνεια, δεν θα χρειαστεί να κατέβω πολύ βαθιά και να "φάω" τις ίνες του γυαλιού. Για να μπορώ να τρίψω, θα πρέπει να έχει περάσει τουλάχιστον ένα εικοσιτετράωρο (καλύτερα δύο) από το τελευταίο χέρι.

Μετά τη δουλειά, καθαρίζω καλά μέσα-έξω το αλουμινένιο ρολάκι με μπόλικο ασετόν. Το ρολάκι του μοχέρ το πετάω. Το πινέλο το καθαρίζω 5-6 φορές και ύστερα το πετάω.

Το γυαλί εξαφανίζεται μέσα στη ρητίνη. Στην πλήρη εξαφάνιση βοηθάει βέβαια και η ...τιμή του υαλοϋφάσματος. Το ύφασμα που έχω χρησιμοποιήσει εδώ, δεν μπορώ να πω ότι εξαφανίζεται κατά 100%. Με ειδικό φωτισμό, κάποιες ίνες ακόμα διακρίνονται. Στη συγκεκριμένη εφαρμογή αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι το σκάφος προβλέπεται να βαφτεί με χρώμα.
_

Προετοιμασία για το δεύτερο υαλοΰφασμα

Το δεύτερο υαλοΰφασμα, σύμφωνα με τις οδηγίες, προτείνεται να τοποθετηθεί μόνο στα ύφαλα προαιρετικά. Φυσικά θα το τοποθετήσω, για να είμαι με το μέρος της ασφαλείας. Θα τοποθετούσα ένα δεύτερο στρώμα στα ύφαλα έτσι κι αλλιώς, ακόμα κι αν δεν προβλεπόταν στις οδηγίες. 

Το ύψος της ισάλου γραμμής έχει μαρκαριστεί σε διάφορα σημεία του τοίχου από την εποχή που στηνόταν η ναυπηγική εσχάρα. Το σκάφος σκαρώνεται έτσι ώστε η ίσαλος γραμμή του να είναι αλφαδιασμένη, είναι λοιπόν εύκολο να σημειώσει κανείς την ίσαλο πάνω στην επιφάνειά του οποιαδήποτε στιγμή με αναφορά στα σημάδια του τοίχου.



Ύστερα από την τοποθέτηση του πρώτου υαλοϋφάσματος, η επιφάνεια φαίνεται μεν γυαλιστερή, αλλά δεν είναι λεία, οπότε: πάλι τρίψιμο (και πάλι φύσημα και πάλι σκούπισμα...). Χειρονακτικό τρίψιμο με το γνωστό επίπεδο τριβίδι και χαρτί #80 (και τη μάσκα με τα φίλτρα), ώστε αφενός να φύγουν οι μικροανωμαλίες, που αναπόφευκτα δημιουργήθηκαν κατά τον εμποτισμό του υφάσματος με τη ρητίνη κατά το προηγούμενο στάδιο και αφετέρου να φύγει η γυαλάδα ώστε να κολλήσει το επόμενο στρώμα.
Το τρίψιμο έγινε από την καρίνα μέχρι την ίσαλο συν περίπου 10 εκατοστά ακόμα προς τα έξαλα. Ύστερα όλη η επιφάνεια καθαρίστηκε καλά από τις σκόνες με ένα καλά βρεγμένο πανί.
_

"Μια τρύπα στο νερό"

Η μακρόστενη οπή από την οποία θα περνούσε η διάταξη της κινητής καρίνας, σύμφωνα με τις οδηγίες έπρεπε να κοπεί σε αυτήν ακριβώς τη φάση της κατασκευής, ύστερα δηλαδή από την τοποθέτηση του υαλοϋφάσματος εξωτερικά της γάστρας.
Επειδή αυτό το κόψιμο θα ήταν δύσκολο με τα απλά εργαλεία που διαθέτω, είχα "προνοήσει" να φτιάξω τη σχισμή αυτή τμηματικά, κόβοντας σχισμές σε καθένα από τα διαδοχικά επικολλητά ξύλα του σωτροπιού, στο αρχικό στάδιο κατασκευής του. Έτσι η σχισμή της κινητής καρίνας ήταν ήδη έτοιμη από πριν, χωρίς να έχω παιδευτεί ιδιαίτερα...
Όμως εν τω μεταξύ, όπως προείπα, άλλαξαν τα σχέδια της καρίνας. Τώρα έπρεπε να κλείσω την τρύπα, που με καμάρι είχα φροντίσει να ανοίξω. Μερικές φορές οι πιο μικρές δουλειές απαιτούν τον πιο μεγάλο κόπο. Χρειάστηκε δεκάδες φορές είτε να ακροβατήσω πάνω στο σκάφος, είτε να εισχωρήσω σαν τον "Τιραμόλα" από κάτω ανάμεσα στις φόρμες και στα στηρίγματα, για να κολλήσω αξιοπρεπώς τα πέντε ξυλαράκια που έλειπαν και που ευτυχώς είχα φυλαγμένα από τότε που τα είχα κόψει!
Είμαι πλέον έτοιμος να προχωρήσω με την τοποθέτηση του (προαιρετικού) δεύτερου υαλοϋφάσματος στα ύφαλα.
_

Από υγεία καλά πάμε (ευτυχώς)

"Έλλειψη χρημάτων, στάση εμπορίου".

Σου ζητώ συγνώμη μοναδικέ μου αναγνώστη για τη δίχρονη απουσία μου από το μπλογκ, αλλά όπως είναι φυσικό, με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, δεν είχα τον απαιτούμενο ζήλο να προχωρώ ομαλά την κατασκευή, αλλά ούτε τη διάθεση να γράφω γι αυτήν: "εδώ ο κόσμος καίγεται..." ή για να είμαστε πιο σχετικοί: "εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουνε".

Πάντως όλο αυτό το διάστημα κάποια λίγα βήματα έγιναν: Πρώτον, τοποθέτησα την πρώτη στρώση υαλοϋφάσματος σε όλη την εξωτερική επιφάνεια της γάστρας, και δεύτερον πήρα την απόφαση - μετά από αρκετές αμφιταλαντεύσεις - να τοποθετήσω στο σκάφος όχι κινητή καρίνα σύμφωνα με το πρωτότυπο σχέδιο, αλλά σταθερή, μόνιμη καρίνα.

Δυστυχώς από τις φάσεις τοποθέτησης του πρώτου υαλοϋφάσματος δεν έχω να ανεβάσω φωτογραφίες, γιατί κατά λάθος κάποια ανύποπτη στιγμή τις έσβησα. Προβλέπεται όμως η τοποθέτηση ενός ακόμη υαλοϋφάσματος μόνο στα ύφαλα, οπότε θα είμαι σε θέση να ανεβάσω φωτογραφίες και σχόλια σχετικά με αυτό το αντικείμενο.

Για την κατασκευή της σταθερής καρίνας, ο σχεδιαστής έφτιαξε ένα νέο σχέδιο μετά από δική μου παραγγελία, στο οποίο υπάρχουν οι εξής τροποποιήσεις: το σταθερό τμήμα της πρωτότυπης καρίνας γίνεται κατά 30 εκατοστά περίπου βαθύτερο σε όλο το μήκος του και το 500 κιλών έρμα(μολύβι) δεν τοποθετείται πλέον μέσα στις σεντίνες αλλά έξω-κάτω από το σκάφος σε ειδική θήκη "χωνευτή" στην καρίνα. Ενισχύονται επίσης το σωτρόπι και τα εγκάρσια δοκάρια του πατώματος απ΄όπου αναρτάται με τζαβέτες το μολύβι και επί πλέον μεγαλώνει ανάλογα το πηδάλιο.
Με δεδομένο το χώρο και τα μέσα που διαθέτω, η κατασκευή και η τοποθέτηση όλων αυτών με τη σωστή σειρά με προβληματίζει ακόμα, αλλά επειδή "μόνο του σπανού τα γένια δεν γίνονται", δεν απελπίζομαι.

Πάμε λοιπόν "πρόσω ολοταχώς" (;) για να μην μας πάρει τελείως από κάτω.

Τρίψιμο με το χέρι

Μετά το ψιλό στοκάρισμα, το τελευταίο τρίψιμο πριν πέσει το υαλοΰφασμα είναι απαραίτητο να γίνει υπομονετικά με το χέρι, για να φύγουν και οι παραμικρές ανωμαλίες από την επιφάνεια. Είναι από παλιά αποδεδειγμένο ότι οι καμπύλες θέλουν χέρι. Αλλά και οι επίπεδες επιφάνειες επίσης, εκεί κοντά στην πλώρη και στην καρίνα. Μάλιστα όσο μικρότερη είναι η καμπυλότητα, τόσο πιο εμφανείς είναι οι πιθανές ατέλειες. Η αίσθηση του αποτελέσματος είναι βέβαια η πιο ευχάριστη στιγμή αυτής της φάσης. Μόνο που δυστυχώς πρέπει να ξανασκουπίσω. Για το χειρονακτικό τρίψιμο χρησιμοποίησα αυτό το μικρό τριβείο με επίπεδη επιφάνεια 7x20cm περίπου, πάνω στην οποία είναι ενσωματωμένο ένα λεπτό και σκληρό μαξιλάρι. Το χαρτί #80 δίνει επιφάνεια ιδανικά λεία, αλλά και ιδανικά άγρια, για να έχει καλή πρόσφυση η εποξική ρητίνη.
_